Don Antonio Een van de interessantste mensen die ik hier in de afgelopen jaren ben tegengekomen is Don Antonio. Hij is 83 jaar oud en ik kom hem vrijwel iedere ochtend tegen tijdens mijn ochtendwandeling. Samen met zijn ontzettend lieve hond, die hem als een schaduw volgt. Soms blijft het bij een korte begroeting, maar vooral afgelopen zomer hebben we -in totaal- vele uren zitten praten op één van de vele banken op de boulevard van Estepona. Of eigenlijk praatte hij terwijl ik luisterde. Heel veel interessants over het Estepona van de vorige eeuw. Over zijn wijze opa, die niet kon lezen of schrijven maar wel goed kon bouwen. Hij bouwde meer dan hij verkocht, zodat hij in zijn leven al een flink huizenbezit opbouwde. "Mijn opa zorgde ervoor dat mijn vader wel kon lezen en schrijven. Die ging voor de notaris schrijven en na verloop van tijd, dacht iedereen dat mijn vader de notaris was. Dat liet hij maar zo. Hij regelde alles en het lag allemaal klaar als de notaris kwam om te tekenen".
Een andere keer zei hij over zijn vader: "Mijn vader was slim; altijd net iets slimmer. Later heb ik kunnen vaststellen dat hij niet altijd net iets slimmer was, maar soms net iets normlozer". En: "Het slimste was, dat hij begin jaren vijftig onze bezittingen onderbracht in een stichting. De stichting betaalde en betaalt onze educatie; niet alleen van ons, maar van vele anderen hier in het dorp. Een stel knappe koppen op de lagere school hoefden daardoor niet te gaan werken, maar konden doorleren. Dat heeft leraren, artsen, een rechter, een architect en advocaten opgeleverd; zowel jongens als meisjes".
En weer een andere keer: "Educatie is belangrijk; liefde, aandacht, voldoende tijd om te spelen en educatie. Mijn opa is de provincie Malaga nooit uit geweest. Mijn vader is Andalucia niet uit geweest. Daarom moedigde mijn vader mij aan naar het buitenland te gaan. Ik mocht alles worden wat ik wilde worden. Ik had zijn volledige steun, wat ik ook zou gaan doen. Ik heb in Frankrijk, Italie, Duitsland en Engeland architectuur gestudeerd. En filosofie, dat vond en vind ik eigenlijk het leukst".
Toen we het een keer hadden over waarde en waardeontwikkeling van onroerend goed vertelde hij mij het volgende: "Het huis waar wij wonen (hij spreekt consequent over "wij" als het gaat over hemzelf en zijn hond Chico) is gebouwd door mijn opa. De andere huizen heeft hij verkocht voor minder dan 100 pesetas! Dat was rond 1920. Mijn vader heeft in 1957 voor onze stichting een stuk grond gekocht, toen nogbuiten Estepona. 15.000 m2 voor 4.000 Pts., nu 24 Euros; we hebben het afgelopen zomervoor 2.100.000 Euro verkocht!"
Een paar dagen later was ik bij de notaris. Toen ik hem daar over vertelde, begon hij heftig bevestigend te knikken en liet meteen een paar oude jaren originele akten aanrukken: in 1940 werd er een prachtige finca, met cortijo op 100.000 m2 in Estepona verkocht voor Pts. 5000 (nu 30 Euro). En in 1931 23 hectaren (230.000 m2) in Casares voor Pts. 500 (nu 3 Euro!).
Don Antonio: "Je kunt je het nu niet voorstellen, maar over 10 jaar zijn de prijzen weer het dubbele -of meer- van wat ze nu zijn. Het is mijn hele leven zo geweest, ik heb het steeds niet kunnen geloven en toch was het zo".
Toen ik hem vanmorgen sprak zei hij: "Als er iets prettig is aan oud worden, dan is het, dat het langzaam gaat." en: "Als je probeert het te begrijpen, is het makkelijker om het te accepteren. Dat is eigenlijk waar het allemaal om gaat: tevreden zijn met wat je wel hebt en niet ontevreden zijn over wat je niet hebt. Geluk zit tussen je oren!
Hij geeft mij een hand, houdt mijn hand lang vast, lacht vriendelijk en loopt weg. Chico loopt in zijn schaduw. Ik kijk hem lang na en hoop dat ik over dertig jaar ook zo'n lieve hond heb.
Mr Tom van Wees Edificio Jacaranda 304 Avenida Litoral 7 E-29680 Estepona e-mail: tomvanwees@verygoodestates.com T: +34 952 80 88 80